Afgelopen donderdag 25 februari speelde Purmerend v1J tegen hekkensluiter Volendam. Als teamleider wil je je dan natuurlijk niet te snel rijk rekenen. Het blijft immers Volendam. Die jongens willen altijd winnen.

Met de nodige focus, ik wilde daar zeker niet verliezen, kwam ik mooi op tijd aan in Pius X. Even een babbeltje maken en misschien nog wat reclame maken voor het open Monnickendams Rapidkampioenschap van 5 maart. In de speelzaal zag ik onze tegenstanders al fanatiek bezig met hun voorbereiding. Het was wel duidelijk dat zij tot op het bot gemotiveerd waren. Gelukkig arriveerde ook Peter ruim op tijd.

Jammer genoeg begon de wedstrijd voor ons wat onrustig. Onze jeugdspelers Lasse en Sander hadden die dag een volle agenda. Daardoor kwamen zij ietsje te laat aan in de speelzaal. Geheel volgens de wedstrijdregels en de eerder gemaakte afspraken waren hun klokken al om 20.15u in gang gezet.

Terwijl onze jonkies nog even moesten bijkomen van het gehaast, gingen hun tegenstanders direct vol in de aanval. Ook de stelling van Peter werd door Jan Sier flink onder druk gezet. Gek genoeg leek mijn tegenstander te schrikken van de zet e2-e4 en won ik al snel zijn centrumpion. Tijd genoeg voor een rondje langs de borden. Ik zag dat mijn teamgenoten geen materiaalachterstand hadden opgelopen. Tevreden zocht ik Ronald Klepper weer op aan bord 1. Die deed de ene na de andere goede zet. Het zou geen gemakkelijke avond worden.

Tijdens mijn tweede rondje langs de borden werd dit gevoel steeds sterker. De ‘Volendammers’ kregen in het middenspel al snel overwicht. Sander leek eerst goed stand te kunnen houden tegen een nogal aanwezige Jan Schilder. Helaas kwam hij daarna toch te veel materiaal achter. Lasse raakte zijn dame kwijt. Desondanks vocht hij dapper door. Jan Ettema gaf hem echter geen kans om terug te komen in de partij. Peter stond lang in de verdrukking. Juist toen hij eindelijk zijn stukken goed gepositioneerd leek te hebben, ging het volgens hem bij het afruilen van de stukken volledig mis.

Ik kreeg de tussenstand van 3-0 meteen even ingepeperd door de ‘winnaars’ en hoorde hen daarbij iets van 4-0 zeggen. Het werd steeds drukker rond bord 1 en ik liet daarop weten wel voor de eer verder te willen spelen. Ronald Klepper ging steeds gemotiveerder in de aanval. De spanning liep hoog op. Op een bepaald moment hoorde ik ook iets van een analyse die, gek genoeg, betrekking leek te hebben op mijn partij. Mijn tegenstander probeerde daarna van alles, maar kon geen kwetsbaarheden creëren in mijn stelling. Toen ik een toren in de aanbieding deed, werd zijn dame uit het veld geslagen door een aftrekschaakje. Verbouwereerd gaf hij op.

Natuurlijk wisten we van te voren dat de externe competitie niet makkelijk zou worden. Ook deze avond heeft weer voldoende leerstof gegeven. Er is nog een ronde te gaan. We zijn zeker niet kansloos.

John Bond