Was het maar waar…

Op donderdag 26 maart heeft het tweede NHSB-team zijn kampioenswedstrijd tegen ons vijfde NHSB-team gespeeld. De stand in groep 3C laat zien dat PN2 bij winst verzekerd is van het kampioenschap. Het is natuurlijk wel raar dat twee teams van dezelfde club zo laat in de competitie tegen elkaar moeten spelen. Een verdenking van matchfixing ligt snel op de loer. Maar zelfs bij verlies van ons team hebben we nog steeds alles in eigen hand, dan moeten we het in de laatste wedstrijd tegen Volendam doen. En met de volle winst uit de vorige ronden maken we ons niet al te veel zorgen.

In de gebruikelijk warming-up voorafgaand aan de wedstrijd nemen we de opstelling door: kiezen we voor een tactische opstelling of niet, wie wil er bijvoorbeeld tegen de altijd gevaarlijke Melchers, of Jongen? Wie zijn de Angstgegners van de spelers van ons team? Ik zal verder geen geheimen verklappen, maar wel dat we voor deze wedstrijd als strijdmotto hebben gekozen voor een uitspraak van Kasparov. Toen Nigel Short zijn uitdager werd in de strijd om het van de FIDE losgemaakte wereldkampioenschap zei hij: ‘It’s Short, and it will be short.’
Normaliter is onze yell, vergelijkbaar met de ‘haka’ van de rugbyers uit Nieuw-Zeeland, tot in de verre hoeken van het speellokaal te horen. Omdat het hier een broederstrijd betrof hebben we die maar op fluistertoon gedaan. Vol adrenaline en met een bloeddorstige instelling nemen we plaats achter de borden.

Inderdaad, de match heeft niet lang geduurd, ‘short’ dus. Vrijwel alle partijen worden al in het eerste speeluur beëindigd, de meeste partijen zelfs door mat! Op één partij na zijn ze binnen 20 zetten beslist. De ‘zeeslang’ in de match duurt maar liefst 25 zetten, maar is eigenlijk na 17 zetten al beslist. Zwart kondigt dan een gedwongen mat van 9 zetten aan. Wit is zo sportief dat over zich heen laat komen. Andere partijen zijn ook de moeite van het naspelen waard, de een nog mooier dan de andere.

Omdat de NHSB de clubcompetitie heeft gestaakt doet de uitslag er niet meer toe en zal ik dan ook niet geven. Het blijft dus nog ongewis of PN2 een ronde voor het einde van de competitie inderdaad kampioen geworden zou zijn. De uitslag PN5-PN2 kan dus alles zijn, van 6-0 tot 0-6 (geen enkele partij werd remise).

Omdat de partijen zo kort zijn heb ik alles kunnen noteren, dit keer heb ik de teamleden niet om hun commentaar hoeven vragen. Uit mededogen met de verliezers heb ik alle spelers een willekeurig pseudoniem gegeven en de bordnummers achterwege gelaten, zodat ook daaruit niet te achterhalen is hoe de uitslag is geworden.

De eerste partij tussen, laten we zeggen ‘Veitch’ en ‘Penrose’ is maar 9 zetten. Zwart straft een normaal uitziende ontwikkelingszet hardhandig af.

Snel daarna was ‘Krogius’ klaar, tegen ‘Ojanen’ had hij maar 14 zetten nodig. Curieus is dat de eerste zes zetten van zwart pionzetten zijn, de volgende acht zetten zijn met de koning. Daar is een les uit te leren!

Een dameoffer ontbreekt niet. Aan het eind leiden meerdere wegen naar Rome, de witspeler kiest de mooiste. Tussen ‘Horowitz’ en ‘Anon’ gaat het zo:

In ‘Casas’ en ‘Piazinni’ een matbeeld dat je wel even moet zien:

De een na laatste overwinning komt op naam van ‘Blackburne’ tegen ‘Anons’. De zet …, Da6 is spectaculair.

Vlak daarna wordt de laatste partij beëindigd en verliest ‘Matschego’  van ‘Falkbeer’ (zo noem ik hem omdat hij graag gambieten speelt). Na 17 zetten kon zwart een mat in 9 aankondigen, wit was zo sportief zich dat te laten bewijzen.

Bron:
Fred Reinfeld
Great Short Games of the Masters
Collier Books (1961)